Sa lawak ng blogging world at sa libo-libong tao o milyon-milyong tumitipa sabuong mundo naisip nyo na bang kilalanin ang isa man lang sa kanila? Ika pa nga DUG A HOLE and DIG DEEPER? Ala lang! :p
Maaaring masabi mong oo yung iba naman sasagot ng medyo dahil kadalasan o majority, lahat tayo’y nagbabalat kayo. (“kowt - depende sa view point ng tao”)
The purpose of this column is for us to know those people who you or we admire and those people na medyo nakakaintriga kung sumulat. Yung mga blogero’t blogerangkwela, mga geek and freak, meron din balasubas, hindi din mawawala ang mga bastos at medyo bastos at di pahuhuli ang mga misteryosong manunulat atbp.
Samo’t saring karakter sa likod ng blog.
How about their true lives behind the scene?
How do they look like or feel when they cry?
How do they cope up and survived?
Real life and real stories of those people whom we thought we knew.
Let’s begin this with the beautiful and mysterious lady from Qatar…
 |
| ROSE |
Name/ alias: Rainbow Box
Blogname: Rainbow Box
URL:rosemarie-armenta.blogspot.com
Spiel off yourself: Ako si Rose. Gustuhin komang maging anonymous nalang sa blogworld, hindi ko na magawa. Kase bulgar nabulgar na ang buong pagkatao ko, sa URL palang. First of all, mabait ako.Contrary sa pinaniniwalaan ng ilang malalapit kong kaibigan. Hindi kase sila naniniwalang ipinanganak akong may halo. Ang mga walangya. Pero what arefriends for, di ba? Andiyan sila para siraan ka. Ganun na ata ang role nila sabuhay. I love you friends.
Nakatira ako sa Bldg 110 Al Urouba St. Al Mansoura, Doha, Qa. Pwede nyo akong bisitahin pero sa isang kundisyon. Kailangang may dala kayong isang kilong baboy nawalang taba at isang bote ng Malibu. Ako ng bahala sa baso at sa pulutan.
Naniniwala ako na, to get something you never had, you have to do something you never did.
Topic:TEARS
Cryit out loud: (share something about your experiences that relates to the topic)
Kahit gaano kalutong ng mga halakhak niya sa tuwing may kwento siyang maririnig,makikita sa mga mata nya ang kinikimkim nyang kalungkutan. Tumatawa ang kanyangmga labi subalit lumuluha ang kanyang mga mata.
Maaaring sa panlabas, makikita mo syang masaya at puno ng buhay. Pero sa tuwing tinatanong mo kung kamusta na sya, naririnig mo ba ang hapdi sa bawat “ok lang”na lumalabas sa kanyang bibig? Nakikita mo ba ang gabutil na luha na nagpupumilit kumubli sa kanyang mga mata?
Biggirls cry, then gets over it.
Naalala ko yung YM status ko noon. Sabi ko, hindi ako iiyak kase malaki na ako. Kaya kona.
They say, tears are the words that your heart feels but your mouth cannot express.Each teardrop relates to a certain story in your life. Sa bawat patak nito nakaukit ang hapdi at saya na nakapag-contribute sa kung ano ka ngayon. It’s a part of who you have become.
I have cried countless time, in various incidents. There were tears of joy, of sorrow, of anguish, of longing… I shed a tear of heartache and defeat. But the toughest of them all are the tears that come with goodbye. Ewan ko lang kung mas may sasakit pa doon. Those tears which leave you shattered, helpless, weary and tired. Yung nakakapanlumo, na parang ayaw mo ng magpatuloy sa pamamalagi mo sa earth.
Goodbyes are never easy. There is always a sad pinch in your heart even though you continuously tell yourself that everything is going to be alright. Tears help us ease the pain. They might not solve the problem or wash away the hurt completely, but they help us cope. They are the rhythms that soothe the sadness away.
Sabi ko sa sarili ko noon, hindi naman masamang umiyak as long as you don’t lurk toolong. Perhaps, sometimes, they are there to wash our eyes so we can see a clearer view of life again. We should try to refresh our souls once in a while.
Sa bawat hapdi na kinikimkim nya, naka-kubli ang isang istoryang hindi na nya balak pang ipaalam.
Mga matang sya lamang nagbibigay ng tanda ng matinding hinanakit at dusa. Subalit alam nyang kaya na niyang humarap sa hamon. Maaring nangungusap ang malulungkot niyang mata ngayon subalit isa sa mga araw na ito, makikita mong mapapawi nalahat ang lungkot na iyon. Dahil alam na nyang big girl na sya.And yes, big girls cry, but then, they eventually get over it.
Careto say something else?
Maraming Salamat sayo, Ate Iyah. I feel so famous. Buti nalang at hindi tungkol sa Sibika o Thermodynamics ang topic. Bobo ako doon, no doubt.
Thanky ou ulit. Mmmkeytnxbye! Mwuah! ♥
